vychad u horad
Kancert u biełym mieście
Jedučy na čarhovy svoj kancert, štoraz mižvoli dumaju: a ci nie zašmat tabie ŭvahi addajecca ŭ hetym śviecie? Nu, napisaŭ paru dziasiatkaŭ piesień. Małojca. I možna ledź nie da kanca dzion svaich jeździć pa ŭsioj Biełarusi j śpiavać adno j toje ž.
Dziakuj Bohu, šmat dzie jašče nia byŭ, a maładaja publika, hatovaja słuchać lubyja pieśni, aby pa-biełarusku, jość paŭsiul. Vyhodnaja heta ŭsio ž sprava — biełaruskaja aŭtarskaja pieśnia.
Zrešty, hetym razam u Niaśvižy ja byŭ nie adzin. A ŭ cieniu svajho vialikaha siabry — maestra Viktara Šałkieviča. Zimovy Niaśviž byŭ padobny na pryhožuju kaladnuju paštoŭku. Pakrytyja śnieham sažałki, parki, i akuratny čorny mazočak — zamkavaja vieža. Ad biełaha koleru ślepli vočy. Ludziej amal nie było. Pra dzień siońniašni nahadvaŭ pach kiepskaj stałoŭki ŭ dvary Radziviłavaha pałacu, dy šylda na staraśvieckim budynku «Drukarnia imia S.Budnaha», dy pryklejenaja ŭ zamkavaj bramie afiša našaha kancertu. Ładžanaha pryjemnymi maładymi ludźmi, apanavanymi idejaju zrabić kulturnaje žyćcio svajho horadu nie biadniejšym za staličnaje. Chočacca vieryć, što im heta ŭdasca.
Kancert adbyvaŭsia pad sklapieńniami aktavaj zali pedahahičnaha kaledžu, byłoj malelni klaštaru benedyktynak, u murach jakoha j mieścicca vučelnia. Niekatoryja pryjechali, dziakujučy niŭskaj abjavie, až z Kareličaŭ. «Kaliści tut malilisia Bohu, a zaraz zajmajucca zusim inšym», — kanstatavaŭ Šałkievič. Zrešty, dumaju, Hospad prabačyć nam lohkaje bluźnierstva na miescy byłoha ałtara. Nie za metał ščyrujem. Siejem viečnaje. I paśla kožnaha takoha vystupu pierakonvajemsia, što kraina žyvie. Jana jašče zahavoryć na poŭny hołas, jak tolki siońniašnija siamnaccacihadovyja ŭstupiać u hulniu.
Paśla kancertu ja vyjšaŭ pakuryć na hanak. Aśvietleny lichtarniami šlachiecki horad zachinaŭsia ŭ pryhožy, šlachiecki śnieh. Praz klaštarnuju bramu sychodziła vielmi miłaja maładaja para. Jana na chadu papraŭlała jamu kaŭnier, a jon razhladaŭ tolki što nabytuju kasetu maich piesień. Ja ŭ čarhovy raz adčuŭ radaść i honar.
Źmicier Bartosik
