Mała adrenalinu
Usio prajšło, jak i čakałasia: spakojna. Demanstranty bieź pieraškodaŭ prajšli na Banhałor. Aryštavanyja byli tolki niekalki koniej: jany musili ŭdzielničać u rycarskim bai. Žyvaja Pahonia mieła stać hałoŭnym performansam šeścia. Achviaraju papiaredniaha Maršu stała kaza, u hety raz milicyja ŭpalavała lepšuju pažyvu.
Impetu było zamała. Najpierš tamu, što ludziej było mieniej, čym na viesnavym “Maršy-2” — tysiač 15. 9 apazycyjnych partyj padtrymali Marš. Siarod udzielnikaŭ vyłučyłasia kalona skaŭtaŭ-maładafrontaŭcaŭ dy čornakašulnikaŭ ź Biełaruskaj Partyi Svabody, što kročyli šychtom pad poščak barabanaŭ – barabany, praŭda, byli arhanizatarskija. Krajoŭcy aktyŭna pradavali svaju hazetu.
Napieradzie šeścia nieśli ściahi tych krainaŭ Uschodniaje Eŭropy, što ŭžo skinuli ź siabie jarmo tatalitaryzmu. Ludzi nia nadta viedali, što tam za štandary, i dzivavalisia, jakoj partyi naležyć bieł-čyrvona-zialony ściah Baŭharyi.
Druhoju pryčynaju adnosnaj małalikaści ŭdzielnikaŭ Maršu była nierašučaść jahonych arhanizataraŭ i zapoźnieny pačatak padrychtoŭki da jaho – asnoŭnyja arhanizatary zabavilisia ŭ zamiežnych vizytach. U nalepkach z reklamaju Maršu ničoha nie havaryłasia pra čas i miesca zboru, i tolki ŭ siaredzinie minułaha tydnia źjavilisia adpaviednyja ŭlotki. Ale było ŭžo zapozna.
Da kanca ž mitynhu, tradycyjna banalnaha i prapahandysckaha, nichto z našaniŭcaŭ nie datryvaŭ.
Siarhiej Radštejn
