Anons
U horad lepš pryjaždžać zaśvietła, kab nie natyknucca na vostryja kałočki kabylinaŭ, što paŭsiul pieraharodžvajuć prajezd pa vulicach dy podstup da bramaŭ, nia zbočyć u jakuju łužynu dyj uvohule nie spatkacca ź nieviadomym licham. Bo nočču — ciomna, vuścišna. Udzień ža zusim praściej, asabliva ŭ takim miescy, jak Miensk. Padymisia na jakoje ŭzvyšša, a najlepš na toje, hałoŭnaje, dzie ratuš, dyj azirnisia va ŭsi baki, peŭna nie zabłukaješ. Usiudy, jak dastać vokam, bačny mienski krajavid: rečki ŭ nizinie i stary zamak u zasieni ziemlanych vałoŭ, rynkavy plac, dalej tatarski kaniec ź miačećciu ŭ atačeńni bałotaŭ naŭściaž. Sapraŭdy kaniec. Źleva damki, sady, aharody dy daroha na Rakaŭ. Sprava — Trajeckaja hara. Vidać adsiul i Piarespu.
Horad atočany z usich bakoŭ urosłym ažno ŭ siaredzinu lesam, ź pleškami zialonych horaŭ i pahorkaŭ. Miesta, kudy prypaŭzajuć vužaki, dzie ŭ mokradź pachnie hrybami, dzie čuvać lasnyja ryki.
Zatoje tut, na Vysokim mieście, nohi ćviorda stajać na bruku. Tut niama ryzyki zvalicca ŭ jakuju jamu abo spatyknucca ab hłyžak. Tut inšy spazor i inšy ruch. Zaźviniać zvany ŭ chramach, sklikajučy na malitvu, i razabjecca natoŭp na šmatlikija ručainy, i paciakuć jany, “pa vulicach dla ludziej parublenych”, kožnaja ŭ svoj bok: va ŭnijackuju Kaźmy i Dziamjana ci ŭ kaścioł na Trajeckuju haru, u evanhieliscki Zbor, što ŭ bok Kojdanava, ci to ŭ pravasłaŭnuju carkvu apostałaŭ Piatra i Paŭła, na Niamihu. A jak pakaža sonca ŭ niebie dy hadzińnik na ratušy svoj peŭny čas, tak i zaśpiašajucca žychary kožny pa svaich patrebach. Chto na rynki i ŭ kramy, chto ŭ zamkavuju kancylaryju, u cech na pracu, chto ŭ apteku ci na młyn...
”
Historyja štodzionnaści staradaŭniaha Miensku, jakim jon paŭstaje z sudovych knih, u novym ese Volhi Babkovaj “Miensk” — u adnym z nastupnych numaroŭ “NN”.
