Pazycyja Zianona
Druhi raz biełarusaŭ nie ašukajuć
Zianon Paźniak dasłaŭ u Biełaruś z Varšavy list z acenkami palityčnaj sytuacyi ŭ krainie i razhortvańnia prezydenckaje kampanii. Zianon u pryvatnaści piša:
“U Biełarusi stvarylisia dźvie zaležnyja ad Maskvy hrupy pretendentaŭ na pasadu prezydenta, jakija supierničajuć miž saboju, čakajučy, pierš za ŭsio, jak acenić ich Kreml.
Adna hrupa — heta Łukašenka z svajoj kamandaj. Druhaja (“apazycyjnaja”) hrupa — heta piać padabranych pradstaŭnikoŭ kolišniaj savieckaj namenklatury”. I dadaje: “Nie chapaje ŭ hetaj hrupie jašče adnoj-dźviuch asobaŭ, ale jany mohuć źjavicca”. “Apazycyjnaje ŭtvareńnie” ź piacioch namenklaturnych pretendentaŭ nia jość alternatyvaj Łukašenku, — uvažaje Zianon. — I Łukašenka, i “piaciorka” spadziajucca na Maskvu i hatovyja pravodzić maskoŭskuju palityku “intehracyi” (to bok pastupovaj aneksii Biełarusi ŭ Rasieju). Jany ŭžo nieadnarazova pryludna zaśviedčyli heta.
Adnak my bačym, što “hrupa ź piacioch” vystaŭlajecca jakraz u jakaści nibyta “apazycyi” i “alternatyvy” Łukašenku. Hetkim čynam Maskva, stvarajučy ŭ Biełarusi svaju alternatyvu svajmu ž Łukašenku, ahituje biełarusaŭ vybirać pamiž dźviuma pramaskoŭskimi hrupami: kamandaj Łukašenki (dzie pretendent — Łukašenka) i namenklaturnaj “piaciorkaj” (dzie pretendenta vyjaviać paźniej).
Dla Rasiei heta biasprojhryšny varyjant u Biełarusi. Akramia taho, Maskva atrymlivaje svabodnuju mahčymaść maneŭraŭ, na kaho kančatkova pastavić.
U hetym palitykanstvie (ci, jak ciapier nazyvajuć, “technalohii”) supolna biaruć udzieł rasiejskija palityki i kiraŭnik mienskaj Misii ABSE niamiecki dyplamat Hans-Hieorh Vik.
Jany ŭžo vypracavali taktyku zboru podpisaŭ adrazu za piacioch “apazycyjaneraŭ” biez paznačeńnia na padpisnych listach proźvišča kankretnaha kandydata, za jakoha buduć addavać svaje podpisy vybarščyki.
Naprykancy tajemny dyryžor aformić usie podpisy na adnaho kandydata. (Hetym “adnym”, darečy, moža stacca ŭžo šosty ci siomy spabornik, aperatyŭna pryznačany kandydatam u apošni momant.)
Biełarusy musiać być uvažlivymi i nie padpisvać ananimnych padpisnych listoŭ (heta značyć — biez paznačeńnia proźvišča taho, za kaho idzie zbor), kab ichnaj davierlivaściu ŭ čarhovy raz nie skarystalisia avanturysty”, — rekamenduje Zianon.
“Siońnia Maskva stavić na Łukašenku, — kanstatuje jon. — Jon im patrebny ŭ luboj formie (lehitymny ci nielehitymny), kab dapamahčy rasiejskamu kapitału pravieści pryvatyzacyju i zachop nacyjanalnaj majomaści Biełarusi, uvieści ŭ Biełarusi rasiejskija hrošy i skončyć takim čynam z nami jak ź dziaržavaj i narodam.
Kali Maskva pastavić na Łukašenku, jamu padbiaruć “alternatyŭnuju” padstaŭnuju fihuru ź “piaciorki” (ci z “šaściorki: jak atrymajecca).
Kali ž Maskva ŭbačyć, što lepš Łukašenku źmianić (hetak było z Kiebičam u 1994 h.), jamu budzie supraćpastaŭleny inšy čałaviek (kštałtu Ł.Sinicyna, U.Mackieviča dy inšych kaheboŭcaŭ). Zručnaj kandydaturaj dla Maskvy byŭ by Viktar Hančar. (Ja ŭžo pisaŭ pra hetych “čarciej z tabakierki”: Čyhira, Vińnikavu, Pucina, Łukašenku dy inš. — adzin ka heboŭski metad.)
Ciapier pra Hančara. U 1999 h. V.Hančar pravaliŭ prafinansavanuju Maskvoj “aperacyju” pa razbureńni BNF i palityčnym źniščeńni jahonaha kiraŭnika — t.zv. “alternatyŭnyja vybary” prezydenta. Praź niejki čas Hančar źnik pry vielmi padazronych abstavinach, i ź Biełarusi vyšturchnuli Symona Šareckaha, jakoha paśladoŭna starajucca dyskredytavać, kab jaho nichto i nia zhadvaŭ.
Majo mierkavańnie takoje: kali b na arenu vybaraŭ vypuścili V.Hančara, to ŭ stvoranych abstavinach heta byŭ by najhoršy varyjant dla Biełarusi. Zaležnaść V.Hančara ad Maskvy była b nieparaŭnalnaj navat z zaležnaściu ad jaje A.Łukašenki.
Ja nie sumniajusia ŭ tym, što V.Hančara trymajuć u jakaści “čorta z tabakierki”, kab pry nieabchodnaści vystavić jaho “hierojem-pakutnikam” i jašče raz ašukać Biełaruś. Adnak takoje mahčyma tolki pry peŭnych palityčnych abstavinach na vybarach.
Biełarusy ni na sekundu nie pavinny zabyvacca, što idzie zmahańnie za Biełaruś pamiž siłami rasiejskaha kalanijalizmu (u sferu jakich uvachodzić režym Łukašenki) i aktyŭnymi nacyjanalnymi siłami biełaruskaj niezaležnaści i svabody. U hetym sutnaść palityčnaha kanfliktu ŭ Biełarusi”.
Zianon padkreślivaje: “Alternatyvaj rasiejskaj palitycy źniščeńnia Biełarusi jość tolki taja biełaruskaja siła, jakaja zmahajecca kankretna suprać takoj palityki”.
Jon piša: “Ludzi, što zmahajucca z režymam Łukašenki za ŭładu, ale padtrymlivajuć kalanijalnuju “intehracyjnuju” palityku Maskvy, nie źŭlajucca na spravie zmaharami z režymam, a tolki spabornikami za dziaržaŭnuju pasadu prezydenta.
Kali jany zachopiać uładu, ničoha nia źmienicca da lepšaha, a tolki zhoršaje, bo tady ŭłada stanie lehitymnaj, pryznanaj śvietam, i maskoŭskaja aperacyja pa zachopie Biełarusi zavieršycca rasiejskim zabrańniem biełaruskaj majomaści i poŭnym źniščeńniem našaje dziaržavy, a zatym — chutkim vyniščeńniem biełarusaŭ jak nacyi.
Samaje brydkaje i samaje amaralnaje ŭ hetaj sytuacyi toje, što rasiejskija palityčnyja kalanizatary dziejničajuć zaadno z zachodnimi liberałami (kštałtu Hansa Vika), jakim nia cierpicca lubymi srodkami (a na praktycy za košt našych nacyjanalnych intaresaŭ) začynić “biełaruskaje pytańnie”. Maskva prafesijna karystajecca hetym ichnym nieciarpieńniem i prahmatyzmam u svaich intaresach”.
Zianon u svaim liście vielmi nehatyŭna aceńvaje abjadnanuju apazycyju. “Ź biełaruskim narodam jany razmaŭlajuć pa-rasiejsku, nazyvajuć jaho “durnym” dy “chałujskim”, — zaznačaje jon. I robić vysnovu: “Vidavočna, što nijakaha davieru i nijakaha aŭtarytetu ŭ biełarusaŭ hetakaja abjadnanaja z pramaskoŭskaj namenklaturaj i schilnaja da karupcyi “apazycyja” nia maje i nijakaj padtrymki mieć nia budzie. I tut užo biełarusy nie pamylajucca”.
B.T.
