Adam Hlobus
Maje sučaśniki
2001. Tarlecki i piarścionak
Hiej-patryjot Edzička Tarlecki dzień i noč adstojvaje pravy seks-mienšaściaŭ u Biełarusi. Stanoŭčaść adstojvańnia nie vyklikaje j kaliva sumnievu. Tolki ŭ zapale revalucyjnaj dziejnaści Edzička, sam taho nie zaŭvažajučy, zachvorvaje. Zahulvajecca, błytać pačynaje noč z dniom, svaje rečy z čužymi. U revalucyjaneraŭ takoje zdarajecca: usio navokał naša, usio vakoł majo. Pačynaje Tarlecki čužyja rečy ŭ svaje kišeni kłaści. Kasmetyku tam roznuju, cacki, bižuteryju… Nu, jak dzicia nierazumnaje. Voś biare srebny piarśćionak majoj dački, ja toj piarścionak z Barselony pryvioz. Jon srebny, nia vielmi kaštoŭny, ale stylny i darahi jak pamiać. Edzik tuju pamiać kradzie i siabroŭcy svajoj doryć. Taja, ničoha nia viedajučy, chodzić pa Miensku z čužym piarścionkam na palcy. Nieprystojna vychodzić. Dy što ź dziaciej uziać? Ale palcam pierad napudranymi nasami pamachać davodzicca.
2001. Višnioŭ i krytyka
Šura Astraŭcoŭ namiakaje, što Źmicier Višnioŭ łatentny homaseksualist, adsiul, maŭlaŭ, i niezadavolenaść, nieŭraŭnavažnaść, ahresiŭnaść… Pamylajecca Šura, choć i kliča ŭ daradcy Frojda ź Junham. Sierabrakoŭ (jakoje cudoŭnaje proźvišča dla mastaka! Tut i Sierabrakova, i Brak, i Sera, jaki Siora…) taksama ablivaje Višniova hrazioju — nazyvaje raman nudnym. Kab nie zastacca ŭ baku ad brudnych pracesaŭ, skažu, što Višnioŭ i ŭ žyćci, i ŭ pisaninie padobny da niepryhožaj ciotki, jakaja strašenna baicca sastareć.
2001. Razanaŭ i słovy
Časam, čytajučy versety Alesia Razanava, baču, jak jon vyvaročvaje słovam sustavy, kab ustavić u vierš.
2001. Akudovič i pryjom
Krytyk Valancin Akudovič prymianiaje niečakany dla litaratury pryjom. U vyjaŭlenčym mastactvie jaho vykarystoŭvaje hrafik Favarski, jaki moža malavać pustoty vakoł rečaŭ, i hetyja rečy vymaloŭvajucca nibyta sami. Tak i Akudovič: apisvaje spačatku svaju adsutnaść u ese “Mianie niama”, a potym zajmajecca hrupoŭkaj “Bum-bam-lit”, jakaja dla Valancina nia što inšaje, jak pustata vakoł ułasnaha ehacentryzmu. Tolki bumbamlitaŭcy chutka padrastajuć, pačynajuć prajaŭlacca i zaśmiečvajuć pustelniu, skanstrujavanuju Akudovičam. Razumny ehaist sychodzić da studentaŭ i studentak. “Mnie cikava havaryć tolki z maładymi ludźmi”, — pryznajecca Valancin. A mnie ŭsio jašče cikava z roznymi pakaleńniami pracavać i razmaŭlać.
2002. Vasileŭskaja i spadčyna
Pačynajecca hetaja mistyčnaja historyja ŭ časie druhoj suśvietnaj vajny. Maci Haliny Vasileŭskaj chavaje ad niemcaŭ habrejek. Vajna kančajecca. Habrejki — maci z dačkoj — žyvuć u halečy. Starejšaja chvareje i, źbirajučysia pamierci, kaža: “Dačuška, my tak pakutavali, što, kali ja sustrenu Boha, paprašu ŭ jaho ščaścia dla ciabie”. Paśla pachavańnia i hodu nie prachodzić, jak maładaja habrejka vychodzić zamuž za hienerała. Kali ž zaniadužała Halina mama, jana havoryć: “Nu, kali ŭžo naša žydoŭka vyprasiła bahaćcie svajoj Saračcy, to i ja, Hala, paprašu hrošaj dla ciabie”. Žarty žartami, a Halina Vasileŭskaja atrymlivaje spadčynu z Ameryki. Hrošaj stolki, što možna kupić kvateru i dźvie “vołhi” — za savieckim časam suma fantastyčnaja. Litaratarka Halina Vasileŭskaja tak i robić — nabyvaje kvateru i mašyny, a voś apisać historyju z Boham nie navažvajecca, adno pierakazvaje jaje.
22 žniŭnia 2001 — 26 studzienia 2002
