«Muzyka ni ŭ jakim razie nie pavinna być ciažkaj rabotaj, niejkim abaviazkam, prymusam. Jana musić zastavacca lubimym zaniatkam da kanca žyćcia», — niejak skazaŭ u interviju Biełaruskamu radyjo Ŭładzimier Mulavin.
[a-MuljavinValery-MarinouskiUry-FralouValer-u skladze ansabl-.JPG "Uładzimier Mulavin (źleva) u składzie ansamblu «Arbita-67», 1967 h. Fota z archivu Jurja Marynoŭskaha."] Jon byŭ daloki ad žyćciovaj mituśni i tłumu, padavaŭsia čałaviekam, zasiarodžanym u sabie, navat praźmierna zamknionym. Z uśmieškaj pryznavaŭsia, što vychodzić z pakoju, kali pa televizary pakazvajuć «Pieśniaroŭ». Što jamu cikaviej pracavać z novym materyjałam, čym prahladać staryja zapisy ci słuchać, jak pra «Pieśniaroŭ» ci pra jaho asabista havorać žurnalisty. Mo chitravaŭ?..
Mulavin nie źbiraŭ fona- i videateki. Nie ličyŭ heta hałoŭnym. Tamu mnohija zapisy ansamblu, asabliva rańnija, niezvarotna stračanyja. Mnohaje raskidana pa asabistych archivach pieśniaroŭskich fanaŭ i zachoŭvajecca ŭ adzinkavych ekzemplarach na šypučych ad staraści bytavych stužkach. Navat prykładnaj antalohii «Pieśniaroŭ» u Biełarusi nikoli vydadziena nie było.
Mulavin zdoleŭ dasiahnuć amal niemahčymaha: jaho pryznali i metry akademičnaha mastactva, i falklarysty, i rok-muzyki, i džazmeny. Michaił Finbierh niejak nazvaŭ jaho «Maršałam biełaruskaj estrady», a kaleha-piaśniar Leanid Bartkievič pryznaŭsia: «Takija ludzi naradžajucca adzin raz u tysiaču hadoŭ».
Volha Bryłon
