Za draŭlanymi ścienami dačnaje prybiralni-«špakoŭni» — vosień. Elfijskim postupam cikajeccca paŭz namokłaje liście, dalikatna šamacić ryzmanami jabłynievych švedraŭ, bliskučymi vačyma vałacužnych sabak naziraje za krumkačami, što vydzioŭbvajuć kisła-śpiełuju ablapichu z rasparanaj ziamli, marudnymi kaziurkami porkajecca ŭ kryvavym łožku kaliny...
Heta nie persanifikacyja. Vosień sapraŭdy žyvaja. I jana žyvie na maim leciščy. Na maim vosieniščy.
Jejny tvar padobny da tvaru majoj maci, kali jana lažyć kolki chvilinaŭ pierad snom z raspluščanymi vačyma.
Jana hetkaja ž žyvaja, jak susied — stary vajskoviec, što adzin siadzić tut da samych marazoŭ. Pračynajecca a piataj, robić himnastyku, padkormlivaje napaŭździčełych sabak i vypalvaje pa dva pački za dzień. Jany haspadarać udvaich — stary i vosień.
Poŭny varyjant artykuła hladzicie ŭ haziecie "Naša Niva".
