Natatki eks-haradžanki
Štoviečaru, jak ściamnieje, baču žaŭtavataje zaryva na častcy nieba. Heta nia sonca zachodzić, heta śviatło Miensku. Časam vostra adčuvajecca: tam, za dalahladam, zastałosia piatnaccać hadoŭ žyćcia. Vielmi mnoha, amal pałova.
Ja mahła b doŭha raspaviadać, jak lublu Miensk. Čamu nia vielmi lubiła jaho ŭ 88-m i čamu my stali adnoj kryvi ažno ŭ 96-m. Toj, chto naradziŭsia za sotniu kilametraŭ adsiul i za školnyja hady ŭsiaho raz byŭ na vioscy ŭzimku, a ŭ horadzie — uletku; chto ŭ Miensku byvaŭ paru razoŭ za dziacinstva, dyj toje na vakzale, u cyrku j Kurasoŭščynie, — tamu, napeŭna, i tak usio jasna.
Apošnimi hadami mnohija našy siabry pakinuli Miensk, źjechali na Zachad. Ichnija dzieci ŭžo zasvoili chto niamieckuju movu, chto anhielskuju. Našyja ž udaskanalvajuć biełaruskuju. Jašče pierad vybarami 2001-ha ja aściarožna vyśviatlała, jak maje muž z dačkoj uspryniali b adjezd u zamiežža. Aboje kateharyčna admaŭlalisia paŭhodu zapar. Syn-niemaŭla vymušana ŭstrymaŭsia ŭ hałasavańni, i ja zastałasia ŭ mienšaści. Pieramoh demakratyčny centralizm. I my źjechali na inšaje PMŽ. Tak ja trapiła ŭ viosku zimovuju druhi raz. Znajomyja žachalisia, asabliva karennyja mienčuki, ale... Čort staŭsia nie takim strašnym!
Nie sumuju pa śvietłym dalahladzie. Tam zastalisia hady abščah i čužych kutkoŭ. Usio ž maja duša nia ŭ Miensku, a ja nikoli nie była miančankaju. Miensk — rodny horad majoj 12-hadovaj dački. Dla mianie — miesca pracy dy tusoŭki.
Poŭny varyjant artykułu hladzicie ŭ hazecie "Naša Niva".
