Mokry śnieh napiaredadni śviata.
Biez šaści chvilin poŭdzień. Viecier, kalučyja śniažynki ŭpivajucca ŭ vušy. Daroha, lichtary ŭ tumanie, ci, dakładniej, raściarušanaj u pavietry słocie. Čamuści nie chałodna, navat utulna, niahledziačy na mokryja škarpetki i zdubiełyja, až da bolu, zapiaści. Utulna niejkaj vyčvarnaj utulnaściu — tak, jak tolki heta mahčyma, kali chvali vietru raz-poraz to džalać tvar zaledzianiełymi kroplami, to lapajuć pa ščakach pluchłymi, jak marynavanyja hryby, kamiakami.
Dva sumnyja biełyja ahni vypłyli z-za pavarotu i nietaropka prakralisia mima. Pałamany aŭtobus, uvieś ad kołaŭ da dachu pieratvorany ŭ ahulnuju brudna-žoŭtuju plaminu, pierasiaknutuju ŭśmieškaj indyjskaj pryncesy. Pad rukoj zaźvinieła.
— Słuchaju.
— Alaksiej? — heta była hałoŭnaja redaktarka. — Jany vyjechali.
— Dobra.
Utulna śpinaj prylehčy na chvali pavietra, raśsiakać ich kaŭniarom i słuchać ich vuścišny jenk. Utulna było navat vyjści z domu na terminovy zvanok sa studyi — ź pieršaha kroku ad hanku ŭvajści ŭ raskisłuju, krychu pryciarušanuju źvierchu małočna-biełym śniažkom hlinu. Zaŭsiody mianie čamuści radavała niepahadź — za toje asabliva abvostranaje adčuvańnie spakoju i abaronienaści čałavieka ŭ palitonie, jakoje tolki j mahčymaje pry drennym nadvorji. Hetkaje tonkaje mastactva — radavacca ŭłasnaj čyścini, idučy ŭ brudzie. Być adkrytym kožnamu vietru, zachoŭvać chistkuju miažu pamiž ułasnaj ciepłynioj i toj chaładečaj, jakaja niemačna imkniecca raźviazać tvajo skručanaje ŭ tuhi vuzieł cieła.
Poŭny varyjant artykułu hladzicie ŭ hazecie "Naša Niva".
Alaksiej Baciukoŭ
