Kali ŭłada i apazycyja ŭ svaim zmahańni ŭsio bolej addalajucca adna ad adnoj — heta viadzie da destrukcyjnaha stanu hramadztva.
Kansalidacyja pačynajecca z praciahnutaj ruki i pošuku supolnaha, taho, što nas abjadnoŭvaje. Ci zdolny sučasnyja lidery na taki krok, krok, jaki pierakreślić ich papiaredniuju palityčnuju historyju?
Abjadnaŭčym matyvam moža być toje, što my amal usie «za Biełaruś». Zastajecca adno akreślić, ab jakoj Biełarusi kožny z nas maryć.
Jak trapna zaŭvažyŭ Aleś Arkuš, «biełarusam patrebna mara». Mara sałodkaja, jak miod, lohkaja, jak pavietra, śvietłaja, jak sonca, apjaniajučaja, jak vino. Jana natchniaje čałavieka, transfarmujecca ŭ mety i dalej u dziejańni. Mara — toje drabniutkaje, z čaho vyrastaje vialikaje. U joj adlustroŭvajucca našy intaresy, patreby, naša sapraŭdnaje nutro. Dyk pačniom z mary!
Ihar Chamienka, Miensk
