Pierad Kaladami, 22 śniežnia, nia stała Valancina Jermałoviča.
Pajšoŭ pa-starečamu, biez asablivaha kłopatu dla radziny. «Serca», — tolki i skazaŭ pierad śmierciu.
Jon pryjšoŭ na śviet 17 sakavika 1925 hodu, u siamji, što źviedała stalinskija represii, — baćka byŭ asudžany na 10 hadoŭ «biaz prava pierapiski». Prajšoŭ vajnu, nieadnojčy byŭ paranieny i... «zahinuŭ» na Biełastoččynie pablizu chutaru Čary. Pa skančeńni Biełaruskaha teatralna-mastackaha instytutu čatyry hady adpracavaŭ u Pinskim dramatyčnym teatry. Potym pierabraŭsia ŭ Mahiloŭ, dzie 29 hadoŭ nastaŭničaŭ u kultpraśvietvučelni.
Teatralnaja spadčyna Valancina Jermałoviča — dziasiatki rolaŭ i pastaŭlenych spektaklaŭ, piać stvoranych samadziejnych teatraŭ, čatyry ź jakich stali narodnymi. U 1988 hodzie Valancin Jermałovič staŭ pieršym staršyniom mahiloŭskaj supołki «Martyralohu Biełarusi».
Za suchimi bijahrafičnymi źviestkami — žyćcio tvorčaje, samaaddanaje, prahnaje. Valancin Jermałovič nie stajaŭ pierad vybaram, čaho rabić, a čaho nie. Jon rabiŭ, rabiŭ pa-biełarusku — rupliva dy staranna. Siarod pakazušnaści siońniašniaje mahiloŭskaje rečaisnaści jahony teatar «Valancin» byŭ ci nie adzinym asiarodkam, dzie žyła nasamreč biełaruščyna. Enerhietyčnaja moc Jermałovičavych teatralnych pastanovak pryciahvała svajoj žyćciovaj sapraŭdnaściu. Valancin Jermałovič na zajzdraść znachodziŭ krynicy biełaruščyny. Niadziva, što adnym z ulubionych miescaŭ dla Jaho byli Białyničy ź ich lipavym parkam, zakładzienym uładalnikam miastečka Ihnatam Ahinskim, i vulicami Lava Sapiehi dy Kanstancina Astroskaha, nazvanyja hetak na pačatku dzievianostych praz ruplivaść miascovaj intelihiencyi.
Jak i brat, znakamity historyk Mikoła, Valancin žyŭ biez fanaberyi. Abodva braty śćvierdzili biełaruskuju filazofiju žyćcia: usio skančajecca, kab nanoŭ pačacca.
Valancin Jermałovič syšoŭ na Kalady z nacyjanalnym ściaham u trunie — symbalem žyćcia i śmierci, lubymi dla biełarusa kolerami — biełym i čyrvonym.
Aleś Asipcoŭ
