Aleś Razanaŭ: «Sparyšy», «Sierbskaja vioska»

Aŭtar zbornikaŭ paezii «Adradžeńnie» (1970), «Nazaŭsiody» (1974), «Kaardynaty byćcia» (1976), «Šlach-360» (1981), «Vastryjo strały» (1988), «U horadzie vaładaryć Rahvałod», «Palavańnie ŭ rajskaj dalinie», «Wortdichte» (2003; pa-niamiecku). Pierakładaje ź litoŭskaj, łatyšskaj, hruzinskaj, bałharskaj, sierbskacharvackaj, češskaj, anhlijskaj moŭ. Pierakłaŭ knihu K. Sai dla dziaciej «Hej, chavajciesia!» (1982), pjesu U. Šekśpira «Son u letniuju noč» (aŭt. «Son u Ivanavu noč» u zborniku «Try kamiedyi», 1989), raman Jo. Avižusa «Čas, kali puściejuć siadziby» (1989), vybranuju paeziju U. Berzyńša (2013). Skłaŭ knihu paezii Ja. Kupały «Vyjdu z sercam, jak z pachodniaj!.." (1982). Łaŭreat Dziaržaŭnaj premii BSSR imia Ja. Kupały (1990) za knihu paezii «Vastryjo strały». Łaŭreat premii «Załaty apostraf» (2012)

Sparyšy By dreva, što maje adno kareńnie, a dźvie pastavy, ja — sparyšy.

Toj śviet i hety źjadnoŭvajucca ŭva mnie, znachodziać śmierć i žyćcio ŭva mnie ŭvasableńnie.

Z dnia ŭ dzień, z hodu ŭ hod, ź vieku ŭ viek źbirajusia z tajnaju mocaj, kab kali-niebudź abvierhnuć svajo isnavańnie, adoleć dvaistaść i stać nasampraŭdzie saboj.

Na zapytańni «Čamu?» i «Navošta?», ź jakimi skiroŭvajusia ŭvyšyniu, viartajecca moj adhałosak — recha i, doŭha vandrujučy ŭ prostrani miž sparyšoŭ, źnikaje.

Ja viedaju: hetak, jak jość, nie pavinna być.

Ale hetak jo s c .

Sierbskaja vioska

Niekudy padaŭ, traciŭ prytomnaść, poŭz, a raźvidnieła — paŭstali ź imhły budynki i vyjšli ludzi…

— Što heta za miaścina? — spytaŭsia ja ŭ pieršaj, u čornaj chustcy, staroj žančyny, ź jakoju sustreŭsia na vulicy…

— Kozicy, sierbskaja vieska, — skazała jana i ŭstupiła ŭ dźviery adčynienaj krajniaj chaty, a ja hetaksama za joju, sprabujučy vyśvietlić, ci daleka ad Kozicaŭ da stalicy…

— Učora było ŭ hetaj chacie viasielle, a zaraz — rezruch.

Smutkujučy, maładaja siadzić la akna, i vostrać mužčyny nažy na hanku.

— Dvaccać čatyry djabły,- skazała, adkazvajučy, staraja, i mnie było dziŭna čuć ab hetakaj miery šlachu,

i ciažka było mnie daŭmiecca, ci mieściacca ŭ djable viorsty, ci, moža, djabły ŭ viarście.

Kožny z prysutnych mnie niešta chacieŭ rastłumačyć, i sparadžała ŭsiakaje słova mnostva nastupnych słoŭ, a kožnaja ličba mnostva dalejšych udakładnieńniaŭ.

Adno maładaja siadzieła, jak i raniej, la akna i moŭčki hladzieła niekudy ŭdaleč.

0

0

0

0

0

0

Budźma razam

Chočaš padzialicca važnaj infarmacyjaj ananimna i kanfidencyjna? Pišycie redaktaru «Našaj Nivy» ŭ TH