Ja lublu kocika i nie lublu našych ludziej pryblizna za adno i toje ž.
Ranicaj, što b ni zdaryłasia, dzie b ni ździajśnialisia niespraviadlivaści, vajna, hoład i epidemii — kocik paciahvajecca na fateli, vitaje mianie, zihujučy łapkaj i pramaŭlajučy niešta siaredniaje pamiž biełaruskim «och» i hruzinskim «vach».
Cełymi dniami ŭ Miensku jon zajmajecca biazzłobnym padchalimažam, prydumvaje sabie važnyja spravy, usim vidam demanstrujučy prahu stabilnaści, haniaje pa padłozie i žare bonściki, jakija uparta niasie Jeŭraopt.
Śviet kata — zrazumieły i kamfortny. Kot sa svajho punktu hledžańnia robić usio, što choča, a z majho — robić toje, što pavinien rabić kot. Žare, siera i raduje haspadaroŭ.
Byvaje, kali kot sprabuje ściahnuć sa stała buterbrod — jon atrymlivaje fofana pa vuchu. Tady jon z praciažnym «jojoiojoio» ŭciakaje pad kanapu i adtul nienavidzić mianie pryblizna 5 chvilin. Paśla jon usio zabyvaje i usio daruje. Kali jon vyłazić z chovanki — buterbroda ŭžo niama i jamu niama čaho chacieć, akramia bonścikaŭ i łaski.
Śviet maich suajčyńnikaŭ praparcyjanalna — taki ž mikraskapičny. Nie bačačy ničoha — jany ničoha nie chočuć. Ničoha nie patrabujučy — nie atrymlivajuć zabaronaŭ i, značyć, adčuvajuć siabie svabodnymi. Majučy pryrodnuju niezłablivaść i karotkuju pamiać, jany taksama chočuć łaski i bonścikaŭ.
Ciapier pra ryzyki režyma. Alaksandar Hryhoravič, pračytajcie uvažliva, tut pra strašnaje:
Kali my pieršy raz u žyćci ŭziali kata na daču, jon pa darozie u hudučaj mašynie straciŭ na niarvovaj hlebie pałovu «vałasianoha pokryva». U novym domie — zašyŭsia pad leśvicu. Na vulicy prypaŭ puzam da syroj ziamlicy i nie zruchvaŭsia ź miesca.
Na druhi raz jon intensiŭna abśledvaŭ dom.
Na treci raz pačaŭ chistacca na firankach i vyśvietliŭ, što ŭsio samaje cikavaje — za vaknom, ablubavaŭšy padvakońnik.
Na čaćviorty raz jon vyśvietliŭ, što pa leśvicy možna padymacca na druhi pavierch i nazirać «haspadaroŭ» pačaŭ vyklučna ź vierchatury, straciŭšy, takim čynam, uvieś pijetet.
Na piaty raz jon vyjšaŭ na vulicu, a na šosty drapanuŭ na susiedski ŭčastak i byŭ znojdzieny za abniuchvańniem niejkaj kotki.
Ad taho času i dahetul jon nienavidzić siadzieć doma. Pry dapamozie svajoj siamikiłahramovaj tuški jon navučyŭsia adčyniać uvachodnyja dźviery. U niadzielu pierahryz viarovačku, za jakuju my jaho pryviazvali da dreva, kab jon nie uciakaŭ.
To bok, kot pierahryz viarovačku, ale ŭciakać nie staŭ. Prosta pierahryz, demanstrujučy, i loh u mietry ad miesca zhryzieńnia, pilna ŭhladajučysia ŭ žuka.
Z paraŭnańnia kata i biełaruskaha naroda možna było b zrabić ceły cykł, ale hetamu zaminaje adna abstavina, jakaja pradstaŭlaje narod u mietafaryčna bolš vyhadnym śviatle: u našaha kata niama jajek.
