Na sajcie Sajuza piśmieńnikaŭ Biełarusi paet Valeryj Hryškaviec nadrukavaŭ artykuł «A ja vieru Čarhincu, i ŭ jaho novy sajuz vieru…»
Valeryj Hryškaviec.
Aŭtar nazyvaje vieršy Buraŭkina ryfmavanym pustazvonstvam, a tvory Baradulina — falšyŭkaj.
Piśmieńnik, pakryŭdžany publikacyjaj abrazkoŭ Lidzii Arabiej, vyrašyŭ svaje emocyi vykłaści na papiery.
Sp. Hryškaviec adnym dopisam zdoleŭ abrazić dziesiatak litarataraŭ.
«Spadarynia Lidzija Lvoŭna, ja zaŭždy prymaŭ Vas za surjoznuju piśmieńnicu, čałavieka razumnaha, dobraha, jak i naležyć sapraŭdnamu talentu. Ab jakich ža «pošukach iściny» moža iści havorka, kali padobnaje vykazvańnie ab kalehach, chaj navat apanientach, jakija ŭ čymści, na vaš pohlad, pamylajucca, — ni što inšaje, jak, prabačcie, nieprychavany, nietaktoŭny słaviesny błud?… Nu, a kali Vy abrali toje, što ž, i ja dazvolu sabie vykazacca ab čymści i ab kimści, tak by mović, biez ahladak na aŭtarytety. Tym bolš, što
dla mianie jany daŭnym-daŭno nijakija nie aŭtarytety, a tak, rvačy ad litaratury».
«Tady hetyja «kłasiki» (Baradulin, Buraŭkin — KM.) u vieršavanaj formie klalisia ŭ viernaści Leninu i partyi, siońnia adzin kazyraje tym, što całavaŭ ručku papu Janu, a druhi ŭsio prysiahaje na viernaść narodu i «movie» — akurat jak zusim niadaŭna Leninu i partyi…»
Aŭtar sprabuje abvinavacić niezaležnych piśmieńnikaŭ i ŭ svajoj rasiejskamoŭnaści. Maŭlaŭ, jany adbili ŭsiu achvotu pisać pa-biełarusku.
«Što ž, Rasija, i mnie ty była nie mačachaj, nizki pakłon tabie! Tvaja mova, niezaležna da voli majoj, stała rodnaj dla mianie. Biełaruskaja taksama nie čužaja, ale… pračytaŭšy «chryścijanskija vieršy» Baradulina albo čarhovuju «ksionžku» miestačkovaj žrycy z radyjo «Svaboda» Valanciny Aksak, ščyra, muraški biahuć pa śpinie: što heta?
A moža śpiecyjalna toje robiać, kab kančatkova adbić u ludziej achvotu da «rodnaj movy»?»
Valeryj Hryškaviec pryŭznosić Mikałaja Čarhinca. Stavić u prykład toje, što hienierał vajavaŭ u Afhanistanie, maje ŭznaharody. «Buraŭkina ci taho ž Baradulina chrena chto vyžyŭ ź ciopłych kabinietaŭ — siadzieli i paśla piensijnych 60. Ni ŭ jakija Afhany jany nie toje što nie źbiralisia, ich tudy kałom nie zahnaŭ by!»
Emocyi sp. Hryškaŭca zaškalvajuć.
«Litaralna ŭsio, što čytaŭ napisanaje Buraŭkinym za apošnija 20 hadoŭ, nie bolš, čym rafmavanaje pustazvonstva,
piśmo dziela piśma: sieŭ, prydumaŭ, napisaŭ, nadrukavaŭ-vydaŭ — zadavoliŭ svajo samalubstva».
«Na moj pohlad,
apošniaja kniha Baradulina «Ksty» nie bolš, čym šmatstaronkavaja, na chutkuju ruku zaryfmavanaja, falšyŭka, takaja ž…»
Aŭtar piša, što nie vieryć Alesiu Pietraškieviču. A taksamu šerahu inšych piśmieńnikaŭ.
«Nie vieru ja i Drakachrustam — ni baćku, ni synu. Jak zrešty, Tarasam i ŭsiakim «fylozafam» z demakratyčnaha Sajuza piśmieńnikaŭ. Nie vieru «historyku» Arłovu i «paetcy» Aksak. Nie vieru ńju-jorkskim harotnikam Z.Paźniaku i Sokałavu-Vojušu…
A voś hienierału, piśmieńniku, palityku i hramadskamu dziejaču Mikałaju Čarhincu, spadarynia Lidzija Lvoŭna Arabiej, ja vieru.
Vieru chacia b tolki tamu, što jon jak byŭ, tak i zastajecca patryjotam svajoj Radzimy, svajoj dziaržavy — tady heta byŭ Saviecki Sajuz, ciapier — suvierennaja Respublika Biełaruś».
Artykuł byŭ napisany jašče try hady tamu. Pryvodzicca fakt, što ŭ 2007-m jaho admovilisia nadrukavać «LiM», «Respublika», «Narodnaja vola», «7 dniej», «Nioman» i «Biełaruskaja dumka». Heta pakazvaje, što ŭ hramadstvie zdarovy hłuzd i elemientarnaja pačcivaść usio ž pieravažajuć. Ale nie va ŭsich.
