«Vy — vienhr?» — pa-zmoŭnicku hledziačy mnie ŭ vočy, spytaŭ moj ukrainski spadarožnik. Dva mužyki, jakija siadzieli la akna ŭ vahonie ciahnika «Miensk—Lvoŭ», pavolna ŭtaropili ŭ mianie svaje nieruchomyja zrenki. Ja adrazu adčuŭ siabie niby makaka ŭ biełaruskaj puščy, ale zdoleŭ abyjakavym tonam pramović: «Nie-je. Ja prosta jedu ŭ Vuhorščynu na futboł...»
Padjaždžajučy da Kijeva, ja ŭzhadaŭ hetuju letašniuju historyju. Dziakuj vyšnim siłam, ciapier nichto nie nachilaŭsia da mianie i, atakujučy moj kirpaty nos vodaram «Piarcovaj» ci «Sergio Tacchini Donna», nie pytaŭsia: «Vy — małdavanin?» Bo hetym razam kančatkovaj metaj majho padarožža była Małdova. Kraina, padobnaja šmat čym da Italii: i ciopłymi stasunkami ź vinom, i nia tak daŭno nabytym — niachaj sabie praz Dunaj! — vychadam da mora. Padobnaja i movaju — adzin znajomy małdavanin pierakonvaŭ, što vydatna razumieje italjancaŭ. Pad upłyvam hetych paraŭnańniaŭ ty hladziš na pakručastuju liniju małdaŭskaj miažy na svajoj zavedzhanaj padarožnaj mapie i ŭ dumkach achryščvaješ terytoryju ad Sarokaŭ da Kahułu j ad Unhienaŭ da Cihiny Małym Botam Eŭropy...
Poŭny varyjant artykuła hladzicie ŭ haziecie "Našp Niva".
