БУДУЧЫНЯ — ЗАРАЗ
Што адбудзецца, калi два дзясяткi аднадумцаў зьбяруцца разам у пустым памяшканьнi закiнутага дому й будуць мець гадзiну псыхадэлiчнае паэзii? Сьвятло зьнiчак зьмешвалася ў халодным паўзмроку з гукамi падаючых недзе ў глыбiнi памяшканьня iржавых кропляў, падкрэсьлiваючы перадзiмовы настрой, ахiнаючы ўсiх прысутных падвойным непрабiўным колам смутку, уздымаючы з глыбiняў голасу й сьвядомасьцi цудоўныя, незразумелыя, часам змрочныя й агiдныя, часам узвышаныя вершы, народжаныя бяссоннымi начамi ў глыбiнi бэтонных гарадзкiх магiльнiкаў, якiя называюцца кватэрамi. «У Чаканьнi Вялiкае Зiмы» — iдылiя спантаннасьцi, адна з апошнiх акцыяў, якiя зьдзейсьнiў Вулей —новая андэграўндная мастацкая сфэра, створаная два месяцы таму ў Менску. Вулей аб’ядноўвае ўсiх тых, хто працягвае ствараць штосьцi сапраўднае, але тонкаматэрыяльнае, незразумелае, маўклiвае, людзей, якiя забылiся на веру, на правiлы, на нормы, якiя аддаюць перавагу жыцьцю перад гонкай за месца ў сацыяльнай гiерархii (альбо вучоба, альбо жыцьцё), якiя нiчога не патрабуюць ад грамадзтва й ня хочуць, каб ад iх штосьцi патрабавалi, якiя ня хочуць зьмяняць сьвет, але пры гэтым застаюцца творцамi, якiя ахвотна паглынаюць атрутны сок чырвонага гарадзкога вечару, якiя перажываюць кароткiя iмгненьнi свабоды падчас начных вандровак па пустыннай загараднай шашы, якiя ня маюць дому, а таму адчуваюць сябе аднолькава ўтульна i ў нэтрах мэтро, i ў целах старых, забытых правiнцыйных касьцёлаў, якiя гутараць яскрава й незразумела, якiя паляць тытунь з танных люлек i п’юць моцную гарбату, якiх можна пазнаць паўсюль, дзе б яны нi зьявiлiся, па позiрку «ў нiкуды» i манеры зьвяртацца да грамадзянаў ветлiва й марудна, у рэжыме «размовы зь мiлiцыянтам», якiя зрэдку друкуюць свае творы, але ахвотна чытаюць iх сярод сяброў i сябровак пад гукi авангарднае музыкi, якая гучыць з усiх бакоў, нават калi побач няма магнiтафону. Стваральнiкi Вулея дзейнiчаюць спантанна, але ўсё, што робiцца, робiцца якасна й займальна, няхай i паводле прынцыпу «сёньня абгрунтаваў, заўтра зьдзейсьнiў». Менавiта так i было з «Чаканьнем Вялiкае Зiмы» — падпольнай акцыяй, праведзенай напрыканцы кастрычнiка ў адным зь менскiх сквотаў. За якi месяц iснаваньня Вулея гэта ўжо другая акцыя гэткага кшталту — калi не лiчыць выданьня нулявога нумару псэўдагазэты «Соты» («... штосьцi пакуль што незразумелае...» — як сказаў адзiн даволi вядомы лiтаратар). «Мы хочам будучыню, i мы хочам яе ЗАРАЗ» —гэткiмi словамi сканчаецца нулявы нумар «Сотаў». Напэўна, гэта можна лiчыць крэдам, мэтай. Калi, канечне, будучыня не павернецца да ўсiх нас тварам Вялiкае Зiмы.
ДНО АЛЬКАГВIДА
Вось стомлены горад лепiць
Твар забыты — белыя сны зiмы першароднай,
Гэта хворы розум мэтро
Стварыў мэханiзмы.
Гук доўжыўся хорам крокаў,
Ды стагналi ўвечары тры рады падзямельля,
Як чэрвi ўнутры труны,
Якiм няма скутку
Ад выклятых кропляў ночы,
Ад працоўных, вушы якiх ляжаць на палiцы,
Ад барвовых песень багоў,
Ад нот на мэтале,
Ад полымя вуснаў лэдзi,
Ад будынкаў, дзьверы якiх плююць на барока,
Ад маруды клюбных размоваў,
Ад словаў перапрэлых,
Ад роздуму дзетак сьцiплых,
Ад памерлых у роспачы лам, ад дзiр у азоне,
Ад палацаў ды каралёў,
Ад дна Алькагвiда,
Што вызвалiў ценi продкаў,
Што ачысьцiў нашыя днi ад плыняў варожых,
Што замову прэсам наклаў
На Чорную Браму,
Ды лёгкаю птушкаю ўзьнёсься
Над пакрытым слотаю дном, якое пакiнуў,
Над зьнямелым зьверам вайны,
Над плачам самоты,
Над пошукам марным выйсьця,
Над мастацтвам мовахлусьнi, над морам арамхаў,
Над законам жоўтых дамоў,
Над зоркай Давыда,
Да пыльнага небасхiлу,
Да прасторы, назва якой — «Забыты Тралейбус»,
Да плянэты зрэнак тваiх —
Глядзi! Зараз бачыш?
Вось стомлены горад лепiць
Твар забыты — белыя сны зiмы першароднай,
Гэта хворы розум мэтро
Стварыў мэханiзмы.
