Fota Julii Daraškievič, Facebook.com
Voś «aktyviścimsia» my sa Źmitrom, jon z 2000-ych hadoŭ, ja z 2004-ha. Niešta robim, dakazvajem, za hałaktyki zmahajemsia. Niešta mieniajecca, niešta staić.
Žyćcio našaje rušyć i hetaje dobra. I kali jano,toje žyćcio naładžvajecca (a značycca, adbilisia ad čarhovaha napadu) zdajecca: «A zaraz voś ja adpačnu. Hałaktyka — jana pačakaje». Ale pasłuchaŭšy ŭčora šanoŭnych i kłasnych siamju Vituškaŭ, ja razumieju, što heta naš los, vidać, zajmacca ŭsio bolej i dalej inšymi śfierami, inšymi spravami. I nie mienš važnymi, a moža i bolš.
Słuchajučy pra ichnuju bieźlič biełaruskich prajektaŭ dla dzietak, zmahańnie ŭ himnazii, ciešačysia pośpiechami ichnaha biełmoŭnaha kłasa i radujučysia, hledziačy na kiemlivaha i razvažlivaha syna Mirona, zrazumieła, što našaje žyćcio sucelny aktyvizm. Spačatku za hałaktyki, a paśla za za stanaŭleńnie i budučyniu dzietak u žyćci, pra jakoje my b maryli sami. Praŭdzivaha, biełaruskaha, naturalnaha.
Toje, što musić rabić dziaržava robiać takija cudoŭnyja siemji, jak siamja Vituškaŭ, Łabadzienkaŭ, Šeinych, Kimaŭ i mnohija-mnohija. Niachaj Boh im dapamahaje. Dziakujučy ichniaj pracy, nam užo budzie značna praściej raścić svaich dzietak biełarusami. Kab heta było naturalna. Kab u hetym duchu rasła ŭsia kraina.
Pahledzieŭšy na maleńkuju Maračku, ja razumieju, jak mnoha ŭ hetym žyćci nam jašče daviadziecca zrabić. Nu i słava Bohu!
