Aŭtar «Sovietskoj Biełoruśsii» Juryj Caryk daŭ artykułu nazvu «Pytańnie surjoznaje».
Darečy, hety Juryj Caryk — kolišni supracoŭnik Infarmacyjna-analityčnaha centra pry Administracyi prezidenta, a ciapier — staršynia naziralnaj rady Centra stratehičnych i zamiežnapalityčnych daśledavańniaŭ.
Na pačatku jon ścisła pierakazaŭ źmiest niadaŭniaha rasśledavańnia «Našaj Nivy» pra adpraŭku Viciebskich školnikaŭ na vajennyja zbory ŭ Rasiju.
«Viadoma, u Biełarusi, dzie antynacysckija i antyfašysckija ŭstanoŭki składajuć adzin z krajevuholnych kamianioŭ nie tolki dziaržaŭnaj ideałohii, ale i hramadskaha kansensusu, dadzienaja navina vyklikała sapraŭdny šok», — havorycca ŭ «Sovietskoj Biełoruśsii».
Instruktar pa bajavoj padrychtoŭcy ŭ łahiery, kudy vazili biełaruskich školnikaŭ.
Taksama aŭtar piša, što ŭ hetym skandale nie tak usio prosta, i taksama vinavacić «niekatorych pradstaŭnikoŭ» miascovaj ułady ŭ abyjakavaści.
«Jość vidavočnaje, — piša Caryk, — toje, što nacysty i fašysty nie pavinny mieć dostupu da biełaruskich dziaciej i tym bolš — być ich nastaŭnikami. Toje, što takoje zdaryłasia — hańba. Pryčym nie tolki dla Biełarusi, ale i dla Rasii, dzie pijar na ŭsiakaha rodu «nieśmiarotnych pałkach» niadrenna ŭžyvajecca ź vielmi supiarečlivymi praktykami. Ułasna, niedapuščalnaść takich vypadkaŭ pryznajuć usie: i MUS, i Biełaruski ekzarchat, i prahresiŭnaja hramadskaść, i hramadskaść kansiervatyŭnaja».
Dalej aŭtar «SB» źviartaje ŭvahu na tuju akaličnaść, što kali b Milčakoŭ i kampanija navat nie byli b nacystami, to jany ŭsio adno złačyncy z hledzišča biełaruskaha zakanadaŭstva — najomniki.
«Ujavim, kab Milčakoŭ nie byŭ by nacystam i sadystam, a byŭ by «prosta» ŭdzielnikam niezakonnych uzbrojenych farmavańniaŭ («dobraachvotnikam Danbasa»), jakija zabili paru dziasiatkaŭ ukraincaŭ. Zrabiła b heta jahony ŭdzieł u «patryjatyčnym» (?) vychavańni biełaruskich (!) dziaciej prymalnym?» — zadajecca pytańniem Caryk i padsumoŭvaje, što takim ludziam niama čaho rabić u Biełarusi, aproč chiba taho, što siadzieć u turmie.
Taksama ŭ artykule značycca, što instruktarskaja dziejnaść bajevikoŭ moža razhladacca biełaruskim zakanadaŭstvam jak viarboŭka biełaruskaj moładzi, što źjaŭlajecca złačynstvam suprać dziaržavy.
«Niahledziačy na heta, Alaksiej Milčakoŭ užo zajaviŭ, što ŭ jaho niezakonnaha ŭzbrojenaha farmiravańnia «Rusič» jość «vialikija płany» u dačynieńni da Biełarusi. Dy j situacyja nie zvodzicca da adnaho tolki Milčakova: raniej u internecie publikavalisia šmatlikija rasśledavańni ŚMI i vałancioraŭ, u jakich pryvodzilisia davoli tryvožnyja fakty vajenizavanaj padrychtoŭki biełaruskich dziaciej i padletkaŭ asobami, jakija adkryta vystupajuć za admovu ad niezaležnaści Biełarusi», — piša Caryk. Nahadajem tut pra papiaredniaje rasśledavańnie «Našaj Nivy» adnosa situacyi ŭ «vajenna-patryjatyčnych» kłubach Hrodzienskaj jeparchii.
«Kali ŭ datyčnych da ŭsiaho hetaha spadaroŭ źjaŭlajucca «vialikija płany» ŭ dačynieńni da Biełarusi, uźnikaje nieabchodnaść pravieści vyraznuju miažu. Ciapier, pakul emacyjnaja i šmat u čym destruktyŭnaja chvala, vyklikanaja ukrainskim kryzisam, nie syšła, hałoŭnym kłopatam kožnaha z našych narodaŭ źjaŭlajecca mienavita abarona prava być haspadarom na svajoj ziamli», — padsumoŭvaje aŭtar i zaviaršaje artykuł zhadkaj pra toje, što Milčakoŭ nibyta paru dzion tamu byŭ u Biełarusi.
«Da kaho i navošta siudy pryjazdžaŭ Milčakoŭ?» — zadajecca pytańniem aŭtar.
* * *
Čytajcie taksama:
Biełaruskich školnikaŭ adpraŭlali ŭ Rasiju ŭ trenirovačnyja łahiery pad kiraŭnictvam nieanacystaŭ
«Voiny Chrysta»: jak asobnyja śviatary i aficery na Hrodzienščynie rychtujuć sałdataŭ «ruskaha śvietu»
