12 śniežnia, u piatnicu, u 18‑30 u ofisie BNF u Miensku (Mašerava,8) projdzie prezentacyja aŭtabijahrafičnaj knihi Piatra Sadoŭskaha «Moj šybalet». Heta 15‑ia kniha z «Biblijateki Svabody».
Manaloh aŭtara:
«Chaču skazać sioje‑toje z taho, pra što budu pramaŭlać padčas siońniašniaj prezentacyi ŭ siadzibie BNF svajoj «svabodaŭskaj» knižki, bo, zrazumieła, na joj pabuduć daloka nia ŭsie słuchačy Svabody.
Pačnu z žartu ci pokazki, jak sabralisia šeść razumnych habrejaŭ, jakija, možna skazać, aščaślivili čałaviectva – heta Majsiej, Sałamon, Chrystos, Marks, Frejd i Ejnštejn.
Jany spračalisia pra toje, u čym sens žyćcia, što važniejšaje…
Darečy, va ŭstupie kažu, što kožnyja memuary – heta jak by sproba asensavać byćcio, znajści jaho sutnaść, vyzvalicca z chaosu i pryjści da samoha siabie.
U našym vypadku ja šukaju biełaruski šybalet, što jość my siarod ŭsiaho čałaviectva.
Dyk voś, Majsiej havaryŭ pra transcendentnaje: tolki nabliziŭšysia da Boha možna spaznać śviet u cełym.
Sałamon naciskaŭ na racyjo – na rozum: kali my prahniem viery, treba adsunuć u bok viedy!
Pavodle Chrysta, usia štuka, naturalna, u lubovi da bližniaha...
Marks adrezaŭ: chłopcy, usie hetyja sprečki – pustoje, bo našu śviadomaść vyznačaje byćcio!
Frejd – pra svajo: najhałoŭnaje – heta seks. Libida!
Ejnštejn usim kivaŭ hałavoj, adnak pry kancy skazaŭ, što ŭsio adnosna…
Voś tak i ŭ knižcy, jakaja budzie prezentavacca siońnia.
Dyk što jość maje zapisy, kali havaryć surjozna?
Ja ŭvieś satkany z relatyvizmu. Maja kniha – peŭnaja spoviedź, peŭnaje raspranańnie pierad čytačom. Ja, kaniečnie. staraŭsia nia być vielmi cyničnym, dzie było mahčyma…
Heta byŭ moj, tak by mović, ruch ź nižniaha pavierchu, na jakim stajaŭ adzin z užo pieraličanych mudracoŭ. Ad natury – ad Frejda, navierch, da samaha vysokaha – da Majsieja.
Jość u knižcy raździeł «Pošuki Boha». Ja zrazumieŭ urešcie harmaničnaść śvietu, i, mnie zdajecca, nijakaja darvinskaja evalucyja heta nia moža stvaryć.
Adnak ja čakaju cud tut, na ziamli, tolki ž pakul prysutnaść siarod nas Najvyšniaha nie znajšoŭ.
Dyk voś, čytajučy hetyja maje zapisy, kožny moža znajści niešta takoje, što jamu pasuje.
Ale čym by toje ni było, nasamreč my ŭsie žyviem čakańniem ščaścia. Jakoje, pa sutnaści, jość navat bolšym, čym samoje ščaście…Takim čynam, zaprašaju čytać knižku!»
