Hazieta «Zaria» — drukavany orhan Bresckaha abłvykankamu — zrabiła intervju z kamandziram Bresckaha atradu milicyi śpiecyjalnaha pryznačeńnia (śpiecnaz) Maksimam Michovičam.
Siarod usiaho inšaha žurnalist zapytaŭsia ŭ bajca nakont praktyki razhonu vuličnych akcyj apazicyi.
«Nie dumaju, što niechta ź blizkich mnie ludziej, dy i ŭvohule narmalnych, pojdzie na barykady. Ja sam u Minsku bačyŭ akcyi pratestu apazicyi. Tam dosyć nievialičkimi šerahami iduć u asnoŭnym małaletki ad 15 da 18 hadoŭ. Pierahar ad ich — na mietr, a ŭ vačach absalutnaja pustata».
Potym spadar Michovič vyrašyŭ vyśvietlić intelektualny ŭzrovień udzielnikaŭ apazicyi.
«Ja niekatorych pytaŭsia, maŭlaŭ, vy choć historyju krainy viedajecie? Ci niešta pra jaje kulturu možacie skazać? Chto taki Radzivił, Leŭ Sapieha, Kalinoŭski, Kaściuška? A ci čytali vy Karatkieviča, Kołasa, Kupału, Bykava? Heta ž toje, što my prachodzili ŭ školnaj prahramie. U adkaz — cišynia. A niekatoryja, što mianie ździviła, nie mahli nazvać lideraŭ biełaruskaj apazicyi».
Nastupny pasaž bajca byŭ pra vietlivych śpiecnazaŭcaŭ i pravakacyi apazicyi. «Ja byŭ na adnym sudovym pasiadžeńni ŭ Baranavičach (najchutčej havorka pra sud nad Jarasłavam Hryščeniem — «NN»). Da voknaŭ sudu padjechała «štatnaja» apazicyjnaja hrupa padtrymki. Jany stali kryčać i śviścieć. Rabotnik sudu zrabiŭ zaŭvahu — nul uvahi. Nasuprać mianie staić ryžaja dziaŭčyna. Jak tolki ja padyšoŭ da jaje bližej za mietr — jana ŭpała na śpinu i pačała kryčać.
My ŭžo majem instrukcyju — nie daj Boh ja nahnusia jaje padniać… Zaŭtra ž u internecie źjavicca zdymak z podpisam: «Amapaviec źbivaje aktyvistku». Pravakacyi tam paŭsiul, a meta adna — zrabić «kłasny» kadr.My heta viedajem, tak što ŭ takich situacyjach starajemsia navat blizka da hetych «aktyvistaŭ» nie padychodzić. Naadvarot, z uśmieškaj pytajemsia: «Moža vas niechta kryŭdzić, abaranić vas ad kaho?». I heta spracoŭvaje. Palažyć takaja dziaŭčyna niekalki chvilin, ubačyć, što my nie reahujem, i padymiecca».
