Za svaje 77 Baradulin vydaŭ bolej za siemdziesiat zbornikaŭ paezii i staŭ apošnim biełarusam, jaki atrymaŭ zvańnie Narodnaha paeta. Baradulin praciahvaje pisać.
«Ja vielmi zaležu ad nadvorja, tamu sa zdaroŭjem u mianie nie vielmi dobra, — skazaŭ Baradulin „Našaj Nivie“.— I kali ŭ mianie niešta pišacca, tady adčuvaju siabie lepiej, tamu imknusia pisać. Ja imknusia nahnać čas — napisać toje, što nie napisaŭ raniej.
Adčuvaju siabie jak pieraśpieły słaniečnik — treba jašče šmat napisać, a času zastałosia niamnoha».
«Dla mianie vidavočna, što
Ryhor jak nichto adčuvaje pryhažość, šmatznačnaść, hnutkaść biełaruskaha słova,i vielmi naturalna karystajecca im, — kaža Hienadź Buraŭkin. — Nie ŭ kryŭdu našym kłasikam, ale mnie padajecca, što
nichto tak nie raskryŭ biełaruskuju movu, jak heta robić Baradulin,tut roŭnych jamu niama. Mienavita tak nacyja musić adčuvać svaju movu, jak heta robić Baradulin.
My takija daŭnija siabry, što ja prosta nie mahu kazać pra jaho abjektyŭna. Jon vielmi paryvisty čałaviek, u jaho abvostranaje ŭsprymańnie žyćcia, ale pry hetym jon vielmi dobry. Ja viedaju, što
niekatoryja kryŭdujuć na Ryhora za jahonyja epihramy, ale ž napisanyja jany nie ad złości, jon prosta choča, kab usie ludzi byli čystymi, ščyrymi, i, što chaču padkreślić, vielmi biełaruskimi.My paznajomilisia, kali pastupali na fiłfak: jon na fiłałohiju, a ja — na žurnalistyku. Tady jakraz drukavalisia našy pieršyja vieršy, tamu adzin pra adnaho my viedali jašče da znajomstva.
A jašče ŭ nas vielmi padobnyja matuli, i mnie zdajecca, što mienavita ich padabienstva dapamahło nam z Ryhoram stać siabrami na ŭsio žyćcio».
«Da Baradulina nie było takoha majstra, sapraŭdnaha čaraŭnika słova, — ličyć Uładzimir Niaklajeŭ. — U jaho vielizarny słoŭnikavy zapas — jon vykarystoŭvaje vielmi redkija dla paezii słovy, z tak zvanaha „pasiŭnaha“ słoŭnika.
Jon nie prosta viedaje movu, jon žyvie movaj, dla jaho słova heta adnačasova i materyjał, i sens. Da taho ž jon lohka dapaŭniaje movu navatvorami, jakija nie vyhladajuć štučnymi, a heta vialiki, prosta ŭnikalny dar.My z Ryhoram Ivanavičam siabrujem pałovu žyćcia, i siabrujem
«U paezii Baradulina jość usio, — kaža Michaś Skobła. — Heta biełaruski nacyjanalny kosmas sa svajoj bijaśfieraj i strataśfieraj, dzie ŭsio žyvoje maje svoj hołas i dzie časam duch zajmaje ad hałavakružnaj vyšyni.
Pračytaješ baradulinski radok „Ziamla — parušynka ŭ Haspodnim voku“ i dzivu daješsia —takoje ni z vušackaha pahorka, ni z vyšyni ptušynaha palotu nie ŭbačyš. A Baradulin bačyć. Voś hetym svaim bačańniem jon i admietny, i niepaŭtorny, i nacyjanalny, i ahulnaludski. Uvohule,
Baradulin rana ci pozna stanie kulturnym brendam Biełarusi. Jak zubr, dziakujučy Mikołu Husoŭskamu i MAZu, staŭ simvałam biełaruskaj siły i vieličy.I mnie ŭ baradulinskaj budučaj słavie bačycca peŭnaja histaryčnaja spraviadlivaść. Chaj sabie na Miesiac pieršymi vysadzilisia amierykancy. Chaj sabie papieru vynajšli kitajcy. Chaj sabie elektryčnaść adkryli francuzy, a tablicu chimičnych elemientaŭ — rasiejcy… A
biełarusy ŭ XXI stahodździ mohuć ździvić śviet tempieramientnaj i fiłasofskaj paezijaj Baradulina. Enierhietyka baradulinskaha vierša zdolnaja abudzić zakałychanuju vierlibram Jeŭropu.Praŭda, jość adna prablema: jak da tych samych jeŭrapiejcaŭ biez strataŭ danieści paeziju biełaruskaha hienija? Jahonyja vieršy prosta pramieniacca vitalnaj enierhijaj, jakoj siońnia tak nie chapaje ŭ stomlenym śviecie. Nad baradulinskimi vieršami mnie adnojčy padumałasia:
nacyja tolki tady žyćciastojkaja, kali ŭ jaje eras pieravažaje nad tanatasam, duch žyćcia pieramahaje duch śmierci. U paezii Baradulina, sparodžanaj nacyjanalnym ducham, heta navidavoku.Z knihaj Baradulina ŭ rukach ja zaŭsiody pačuvajusia nacyjanalnym aptymistam».
