Kali pracuješ u niezaležnaj rehijanalnaj hazecie, jakich tolki historyjaŭ z sučasnaha žyćcia ni pačuješ ad ludziej. Samych niejmaviernych, samych žachlivych, samych niepraŭdapadobnych. Najbolš mianie ŭraziła adna pensijanerka, jakaja skardziłasia na svajho staršyniu sadavodčaha kaaperatyvu.
Spačatku ja słuchaŭ jaje apovied niaŭvažliva — dumaŭ, niejkaja historyja pra bytavuju ŭzajemaniepavahu, antahanistyčnyja čałaviečyja dačynieńni. Ale pačuty raskaz z kožnym słovam, z kožnaj novaj padrabiaznaściu nabyvaŭ nadzvyčaj aktualny aleharyčny źmiest — svojeasablivaja prytča pra sučasnuju Biełaruś, jak byccam by z prypavieściaŭ Bykava.
U 2002 h. u sadavodčym kaaperatyvie «Ramonak» abrali novaha staršyniu Žuraŭskaha. Čałaviek vyjšaŭ na pensiju, i ŭ jaho źjaviłasia šmat volnaha času. Ludzi adnahałosna prahałasavali: niachaj papracuje Chviedaravič, kali maje na toje žadańnie. Aktyŭny i pracavity, spać u šapku nia budzie. Hetkaja była ahulnaja dumka dačnikaŭ. Znajści staršyniu nia tak prosta. U adnaho času niama, u druhoha — žadańnia, treci — nia zdolny. Praŭda, chadziła pahałoska pa leciščach, što Chviedaravič, kali pracavaŭ na kacielni, naleva palivam pryhandloŭvaŭ. Ale čaho tolki ludzi ni kažuć, dyj chto tolki ź dziaržaŭnaj kišeni ni ciahaŭ. Tamu taja pahałoska navat i nie zhadałasia padčas ahulnaha schodu, kali novaha staršyniu vybirali.
Poŭny varyjant čytajcie ŭ papiarovaj i pdf-versii hazety "Naša Niva"
Aleś Arkuš, Połacak
