Siarod inšaha, u pasłańni mitrapalita Fiłareta na Rastvo havorycca:
«Mnohija mudracy sprabavali ablehčyć čałavieku hety strašny ciažar vybaru, padkazvajučy i tłumačačy nieabchodnaść prytrymlivacca dabra. Ale naša serca viedaje: sapraŭdny vybar zaŭsiody adbyvajecca ŭ adzinocie, i za nas jaho nie zrobić nichto inšy. Sacyjalny status nie zdymaje adkaznaści za pryniatyja rašeńni, roŭna jak i adsutnaść statusu nie apraŭdvaje nierašučaści i pasiŭnaści pierad abliččam zła.
U hetym hodzie va ŭsim śviecie budzie adznačacca 1700-hodździe rašeńnia, jakoje sapraŭdy źmianiła chadu historyi. U 313 hodzie impieratar Kanstancin vydaŭ znakamity Miłanski edykt, za jakim rušyła pastupovaje stanaŭleńnie chryścijanstva ŭ jakaści panujučaj relihii Rymskaj impieryi. Heta rašeńnie było pryniataje nievypadkova: jano ažyćciaviłasia na fonie i pad uździejańniem peŭnych palityčnych, ekanamičnych, hramadskich abstavinaŭ. Ale Carkva ŭbačyła, što usie hrani hetaha rašeńnia byli aśviečanyja asabistaj viernaściu impieratara Chrystu, i mienavita tamu prasłaviła Kanstancina ŭ abliččy śviatych.
Hady išli, i razam ź niesumnieŭnymi vyhodami, pryniesienymi Carkvie Miłanskaha edyktam, stała vidavočna, što ŭ asiarodździ chryścijan viera pačała pastupova astyvać. Chryścijanstva vybirali nie tolki jak šlach vyratavańnia, ale i ŭ znak łajalnaści da ŭładaŭ, dziela dostupu da dziaržaŭnych pryvilejaŭ.
Darahija braty i siostry! Knihu historyi pišuć čałaviečyja sercy. I toje, što adbyvałasia 1700 hadoŭ nazad, adbyvajecca i ŭ našy dni.
Dziakavać Bohu, u Biełarusi dobryja adnosiny pamiž dziaržavaj i Carkvoj. My raźvivajem supracoŭnictva, majučy adnosiny na movie maralnych kaštoŭnaściaŭ. Ale siońnia važna pamiatać, što chryścijanstva maje spravu nie tolki z supolnaściu ludziej: jano źviernutaje da kožnaha asabista. Haspodź čakaje ad nas rašeńnia: ci ŭpuścim my Jaho ŭ našaje serca ci jano budzie zaniataje kłopatam hetaha vieku. Ci jość u nas zołata viery, ładan malitvy i śmirna pakajańnia (hł. Mac. 2:11), kab hodna sustreć Tvorcu?
Na hetyja pytańni kožny adkazvaje sam. Ale siońnia chočacca ŭsich zaklikać pakłanicca Chrystu, kab płady Jahonaj lubovi adčuvalisia ŭ kožnym domie, u kožnaj siamji. Voś hetyja płady: luboŭ, radaść, zhoda, doŭhaciarpieńnie, dabrynia, miłasernaść, viera, łahodnaść, ustrymańnie (Hał. 5:22, 23).
Kožny čałaviek choča lubić i kab jaho lubili. Chaj ža hetyja śviatyja dni Naradžeńnia Hospada ŭ płoci stanuć dla nas nahodaj padzialicca bahaćciem našych duš ź blizkimi. Chaj Viflejemskaja zorka pakaža kožnamu z nas šlach da serca našych svajakoŭ i kalehaŭ, našych susiedziaŭ, siabroŭ i vorahaŭ, bo tam, u sercy, — Chrystos Boh naš. Pakiniem minułyja horyčy i kryŭdy i kirujmasia ŭ budučyniu. Bo z nami Boh, Jamu naležać i čas, i prastora. Dzie Duch Jahonaj lubovi, tam i dom naš», — havorycca ŭ pasłańni mitrapalita Fiłareta.
