«Niekalki dzion tamu praktyčna kala doma, na darozie kala Aziarca pad Minskam, raźbilisia na mašynie moj brat z žonkaj, — piša naša čytačka Jana Łaska. — Vylecieli ŭ zanosie na sustrečnuju pad mikraaŭtobus. Ira zahinuła. Vicia byŭ za rulom, jon pad śledstvam. U ich dvoje paŭnaletnich dziaciej, u žudasnym stanie, bajusia za aboich — Ira była vydatnaja, kachajučaja, lubimaja, kłapatlivaja mama i značyła dla ich vielmi šmat.
Na nastupny dzień paśla hetaj avaryi my z baćkam jechali toj ža darohaj. Raźvitalisia ź Iraj i viartalisia ŭ horad. Pryhniečanyja, jechali pavolna i aściarožna, abmiarkoŭvajučy, jak hety kašmar moh zdarycca. Chutkaść pieravysić na hetym učastku niemahčyma, kali jość choć hram mozhu — pavarot darohi, ciemra i ledzianaja kalaina. Ni z taho ni z hetaha mašyna ŭ namieć syści nie moža, dla hetaha pavinny być pryčyny. I ŭ hety momant, na hetym ža miescy, u doli siekundy — našu mašynu zanosić.
Moj baćka vodzić šmat hadoŭ. Šmat dziasiatkaŭ hadoŭ. Jaho vopytu chapiła, kab mašyna zastałasia ŭ pałasie. A nie na sustrečcy, jak Vicia ź Iraj. I nie ŭ kiuviecie, jak BMV, jakuju my dapamahali vyciahvać praz paru dzion.
A kuferak prosta adčyniaŭsia. Kalaina prachodzić roŭna ŭ tym miescy, dzie darožnaje pałatno sutykajecca z abočynaj. Nižej videa, na jakim dobra vidać, jakaja pryhožaja pryłada zabojstva vyjšła. Tonkaja naledź i adsutnaść lichtaroŭ — poŭny kamplekt.
Paśla avaryi prajšło bolš za tydzień. Ni znaki, ni aśviatleńnie na hetaj darozie tak i nie źjavilisia. Treba, kab jašče chtości zahinuŭ?!» — pytajecca Jana Łaska.
