Nie adzin ja, vypisvajučy i čytajučy «Źviazdu», apošnim časam nie raz łaviŭ siabie na dumcy: čamu źnikła rubryka «Prostyja rečy», jakuju viadzie Aleś Kaścień?
Ja čytaŭ usio napisanaje im. I zahadzia viedaŭ: pra jakuju reč haspadarčaha ŭžytku ni pisaŭ by Aleś, kožny raz jon pastarajecca znajści adpaviednuju cytatu z tvoraŭ svajho ŭlubionaha paeta Pimiena Pančanki.
Alesievych materyjałaŭ nie było ŭ »Źviaździe» niekalki miesiacaŭ zapar. I voś, u numary haziety za 19 vieraśnia źjaviŭsia niekrałoh «Vosień sumna idzie…», napisany jahonym tavaryšam — paetam, hieohrafam i krajaznaŭcam z Pastavaŭ Iharam Prakapovičam.
Zachodni biełarus, syn Pastaŭščyny, paet, prazaik, žurnalist Aleś Kaścień pamior u znamianalny dzień 17 vieraśnia. 19 vieraśnia jaho pachavali.
Pastaŭščyna straciła svajho syna, kulturny asiarodak Pastaŭščyny — svajho kalehu, jaki vydaŭ čatyry zborniki vieršaŭ i try knihi prozy, jaki šmat spryjaŭ ziemlakam, što stali na šlach litaraturna-mastackaje tvorčaści. U tym, što ŭ Pastavach vyjšli čatyry kalektyŭnyja zborniki tvoraŭ miascovych aŭtaraŭ, a taksama časopis «Barvy», jość i jaho zasłuha.
Jamu było 54 hady. Moh by pažyć, moh by jašče šmat zrabić. Ale pryjšła chvaroba. Spadziavacca na dapamohu lekaraŭ jon nie moh. Nie prajšoŭšy kurs lačeńnia ŭ Baraŭlanach, jon viarnuŭsia ŭ rodny kut, kab adyści ŭ viečnaść na ziamli, jakaja vyhadavała jaho.
Pamior nie tolki paet, prazaik, žurnalist, moj kaleha pa litaraturnym cechu — pamior moj tavaryš, sacyjał-demakrat.
U hetyja žurbotnyja chviliny ciešyć dumka pra toje, što ludzi pakidajuć pa sabie pamiać stvoranym. Stvoranaje Alesiem Dźmitryjevičam ručajkom ŭliłosia ŭ płyń biełaruskaha piśmienstva, biełaruskaje kultury. Ja ž budu ŭspaminać Alesia nie tolki jak aŭtara, jakoha čytaŭ, ale taksama jak tavaryša, adnadumcu, jaki nie śćviardžaŭ svaje zasłuhi, bjučy siabie z hrudzi i nadryvajučy hołas, a ścipła rabiŭ dobruju spravu dla biełarusaŭ i Biełarusi.
